Masalların Masalı / Nazım Hikmet / Çağrışımlar

Fazıl Say & Serenad Bağcan’ın Yeni Şarkılar albümünden “Masalların Masalı“ adlı şarkı eşliğinde okuyunuz.

Siniler dolusu lokma kızartılmış ben dünyaya gelir gelmez, şükür niyetine. Yağmurlu bir akşamüzeri kulağıma ismimi fısıldarken dedem, hüma kuşları geçmiş evimizin önünden. Annem beni hep berrak sularında yıkamış yunmuş Lethe nehrinin. Babam da ölmeden gençliğimi görebilsin, ayaklarım yere sağlam bassın, ömrüm uzun olsun diye o nehrin kıyısına bir çınar fidanı dikivermiş. Dallarında sallangaçlar kurulmuş, mahallenin bütün kadınları yazın sıcağında gözlemeler, pazular, dızmanalar kokutmak için sac kurmuş peçkalarında, bu çınarın gölgesinde kışı karşılamışlar.

Su başında durmuşuz, Çınar’la ben. Tüm bu çocukluk hatıralarından mıdır, göbek bağımın bu ağacın dibine gömülmesinden midir bilmem ama benim için hep bir kaçıştır gölgesi bu ağacın. Fakat ilk kez kalabalıktan kaçmak için değil de bir başkasıyla kalabalıktan uzaklaşmak için burda, bu nehrin kıyısındayım. Ve ilk kez belki çınarın dibindeki bu nehirde suda sureti çıkan sadece ben değilim. Güneşin şavkı sudan yüzümüze yansıyor. Bembeyaz kirpiklerinin her biri, rüzgârın koynunda salınan saçlarının her bir teli titreyen sudaki suretine bir yanılsama katıyor. Eğilip dudaklarından bir yudum su içeyim diyorum, süt beyazı bir kedinin yansıması giriyor aramıza. Gözleri nehrin mavisinde kaybolan bir kediyle beraber su başında durmuşuz. Üstümüzdeki yemyeşil çınarın yapraklarının hışırtısıyla beraber ürperiyorum, tüylerim diken diken oluyor. Kedi patisini yalıyor esneyerek. Bulutların ardından sıyrılan güneş yapraklardan süzülüp içimizi ısıtıyor. O gülümsüyor, yusyuvarlak oluveriyor yüzü, tozpembe gözleri kısılıveriyor ve bembeyaz kirpiklerinin arasında kayboluyor iki çizgi halinde. Bir yaprak düşüyor çınardan, başında uzanıp seyre daldığımız nehre. Kedi arka patilerinin arasından ön gövdesinin altına kıstırdığı kuyruğuyla beraber tatlı bir uykuya dalıyor. Ömrümüz kadar tatlı mı tatlı bir uykuya... Uzaklardan bir hüma kuşunun yumuşak sesini işitiyoruz.

Su başında durmuşuz ama biliyorum ki bu tatlı düş son bulacak; gökten bir yaprak düştü. Önce, süt beyaz tüylerine çamur bulaşmış bir halde kedi gidecek, kaybolacak suda sureti. Bir yaprak havada helezonlar çizerek... Sonra peşi sıra ben gideceğim, aklımda Çınar’ın titreyen gözbebekleri... Bir yaprak daha koptu dalından dalga dalga yayıldı nehrin yüzeyinde. Sonra Çınar gidecek sazlıkların arasından akan bir girdap gibi, su yalnızlıktan kuruyacak, gecenin koynunda yalnız zifiri bir karanlık kalacak.

Ama henüz güneş tam tepede, Çınar’ın elleri ellerimde, gözlerinin içinde serinliğini buluyorum nehrin, kedi sağ patisiyle kulağını kaşıyor esneyerek. İçimde bir sıcaklık büyüyor büyüyor... İçim içime sığmıyor. Elimi nehre uzatıp parmaklarımı suya daldırıyorum, dokunsam inciteceğimden korktuğum pamuk yüzünü ıslak avcumla okşuyorum, süt beyaz saçları alnına yapışıyor. Bir yaprak filizleniyor en genç dalında ağacın, ıslak dudaklarından öpüyorum; bir tohum düşüyor toprağın üstüne. Kedi uyukluyor. İçimde yaşamanın eşsiz sevincini duyuyorum. Yüreğim ağzımda atıyor, terli avuçlarım fildişi sırtında serinliğini buluyor, suda suretimiz bir.

Bilmediğim bir dilde çok iyi bildiğim bir ezgi mırıldanılıyor uzaklardan. Tüm ölüler mezarlarından kalkıp yürümeye başlıyor bunca yıldır yaşamadıklarına şaşarak, lokmalar kızartılıyor dibi kararmış tavalarda; unutmanın bir huzuru kaplıyor içimizi tüm dert ve tasalardan uzakta. Yeni şiirler yazılıyor, şarkılar besteleniyor, hiç bilmediğimiz kentlerin çok iyi bildiğimiz nehir diplerinde, bir kurbağa sıçrıyor suyun içinde, bir yosun parçasını kuyruğuna takmış peşi sıra sürüklüyor bir çırçır balığı. Toprak çıplak, kedi en derin uykusunda, Çınar’ın başı havada, saçları dağınık, alnı hafif kırışmış, ağacın gölgesinde güneşin kavruk tehdidinden uzakta, yaprakların arasından sızan güneşe karşı gözleri kısık, dudaklarında bir tebessüm... Ve şimdi derin bir huzur halinde, önümüzde kırışıksız uzanan nehir gibi ömrümüz de.

İllüstrasyon:

Canan Barış